Νίκος Καζαντζάκης, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»:
======================================================
»Σαν έπεφτε πια η νύχτα, κάθουνταν οι δυο τους στο πεζούλι της εκκλησίας και κουβέντιαζαν.
– Και στο πιο μικρό πετραδάκι, έλεγε ένα βράδυ ο παπα-Φώτης, και στο πιο ταπεινό λουλούδι, και στην πιο σκοτεινή ψυχή, βρίσκεται ολάκερος ο Θεός, Μανολιό μου… Ας κάμουμε ό,τι μπορούμε, το μικρό τούτο χωριουδάκι μας, το φρασκί τούτο, να λάμψει όλο θεότητα, εργατικό, καρτερό, αγαπημένο. Τέτοιο, όπως θα θέλαμε να γίνει ο κόσμος όλος. Γιατί, να το ξέρεις, και στην πιο μακρινή έρημο μια καλή πράξη έχει τον αντίκτυπό της σε ολάκερη την οικουμένη.
Ο Μανολιός σήκωσε τα μάτια, κοίταξε τον παπα-Φώτη, του φάνηκε άστραφτε το πρόσωπό του μέσα στο σκοτάδι, λιωμένο, διάφανο, και τα χέρια του, ως τά’χε σηκώσει στον ουρανό, κουνιούνταν σαν φλόγες.
– Κι ο κάθε άνθρωπος, είπε ο Μανολιός συνεπαρμένος, μπορεί να σώσει ολάκερο τον κόσμο, πολλές φορές το συλλογίζουμαι, γέροντά μου, και τρέμω, τόσο λοιπόν μεγάλη ευθύνη έχουμε; Τι πρέπει να κάνουμε πριν να πεθάνουμε; Ποιος είναι ο δρόμος;…
Ο Μανολιός άπλωσε το χέρι, άγγιξε το γόνατο του παπα-Φώτη, πού’χε βυθιστεί σε συλλογισμούς και δε μιλούσε:
– Πώς πρέπει ν’αγαπούμε το Θεό, γέροντά μου; ρώτησε.
– Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου.
– Και πώς πρέπει ν’αγαπούμε τους ανθρώπους;
– Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο.
– Και ποιος είναι ο σωστός δρόμο;
– Ο ανήφορος!«
======================================================
Προσωπικά πιστεύω, ότι στον ίσιο και σωστό δρόμο, μπορούμε να μπούμε κι εμείς και να βοηθήσουμε να μπουν κι άλλοι, μαθαίνοντας ΑΡΧΕΣ (αν δεν τις έχουμε ήδη απ’το σπίτι μας) και τρόπους καλής συμπεριφοράς, κι αν δεν τους κατέχουμε αυτούς τους τρόπους, να κάνουμε ψυχοθεραπεία, κι αν οι άλλοι δεν μπορούν να τους ενστερνιστούν, ίσως και λόγω μεγάλης ηλικίας ή επειδή απλά είναι κακομαθημένοι, και να τους εκπαιδεύσουν, να τους αποφεύγουμε αυτούς τους ανθρώπους όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί είναι τοξικοί και μόνο bullying είναι σε θέση να κάνουν, και λεκτικό, και ψυχολογικό, και σωματικό…
«Ένας τρόπος για παράδειγμα», όπως λέει η ψυχολόγος Δρ. Μαρία Χατζησταματίου, «είναι με την αλήθεια, που θέλει θάρρος, και ο πιο σωστός δρόμος είναι πάντα ο ευθύς… Το ψέμα θέλει καλή μνήμη και συνήθως όσοι το χρησιμοποιούν δεν τη διαθέτουν…».
«Ένας άνθρωπος είναι ο ίδιος το εμπόδιό του, αλλά και ο σωστός του δρόμος… Φράσσει την ίδια του την ατραπό. Μόλις ελαττώσει τους περιορισμούς του, ελευθερώνεται και προχωρά πάνω στην ατραπό της εξέλιξής του… Όταν προσπαθεί να ελευθερωθεί από τον κατώτερο εαυτό, συγκεντρώνονται όλες μαζί σαν μια οντότητα να φράξουν το πέρασμα προς την ψυχή και το ενορατικό πεδίο», όπως ισχυρίζεται ο Nikolas Bizir!!!
Τη στιγμή που θα αισθανθείς πραγματικά χαμένος, είναι πολύ πιθανό να βρίσκεσαι στο ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ και ο σωστός δρόμος είναι ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ και άγνωστος… Το ΑΓΝΩΣΤΟ είναι που φοβάσαι, το σκοτάδι του, ακριβώς όταν ήσουν παιδί!!!
Το ταξίδι, είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ για τον καθένα μας… Ένας δρόμος που είναι ΣΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑΝ, ΔΕΝ οδηγεί πουθενά κάποιον άλλον!!! Άκου την ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ και μόνο αυτή θα σου δείξει τη σωστή για σένα πορεία…
Πάντως, πολλοί άνθρωποι, εκεί που ετοιμάζονται να κάνουν την αλητεία, χτυπάει ένα καμπανάκι μέσα τους και πάντα τελικά ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΣΩΣΤΟ, και ανεβαίνουν ένα Γολγοθά και σηκώνουν ένα σταυρό (όπως κι εγώ), και μετά αναρωτιούνται αν είναι τρελοί (διπολικοί), μλκς ή απλά βλάκες;;; (προσωπικά, πάντα θα αναρωτιέμαι)…
Ξενέρωτος και βαρετός που είναι ο σωστός ο δρόμος… Είναι ο δύσκολος δρόμος!!! Και μετά σου μένουν απωθημένα… Και καλός καλό δεν έχει!!! Δηλώνω απογοητευμένη!!! Αλλά αυτά είναι επιλογές!!! Ας προσέχαμε… Ας αλλάζαμε τη μοίρα μας, το κάρμα μας και τη ρότα της ζωής μας!!! Ας γινόμασταν εύκολες και λαμόγια!!!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!
Αγγελική Α. Τριπολίτου
